Στο βίντεο παρακολουθούμε ένα παραδοσιακό μικρασιάτικο τραγούδι εκτελεσμένο από τον πιο γνήσιο ρεμπετη τραγουσιστή που έχουμε στο νησί μας, τον Σόλων Λέκκα
Σαν σήμερα, το 1934 έφυγε από τη ζωή μόνος και σχεδόν άγνωστος ακόμα, ο Θεόφιλος, ο εξαιρετικός λαϊκός ζωγράφος που απαθανάτισε θρύλους και παραδόσεις, καθημερινές στιγμές από την ελληνική πραγματικότητα με το μοναδικό του προσωπικό ύφος που καθιστά τα έργα του από τα πλέον αναγνωρίσιμα της ελληνικής ζωγραφικής. Αυτοδίδακτος καλλιτέχνης κατέληξε να γίνει ο αναγνωριστεί ως ο σπουδαιότερος λαϊκός καλλιτέχνης της Ελλάδας – το ταλέντο του οποίου όμως αναγνωρίστηκε μοναχά μετά θάνατον.
Ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, γνωστός απλά ως Θεόφιλος, γεννήθηκε στη Βαρειά της Λέσβου, μεταξύ του 1867 και 1870, πρώτο παιδί μια φτωχής οικογένειας που απέκτησε άλλα επτά στη συνέχεια. Το ενδιαφέρον του για τη ζωγραφική εκδηλώθηκε από νωρίς και φέρεται να ήταν αντιστρόφως ανάλογο με την απόδοσή του στα σχολικά θρανία. Τα βιογραφικά στοιχεία για το Θεόφιλο είναι σκόρπια και ασαφή. Σύμφωνα με διάφορες μαρτυρίες έφυγε από το νησί σε ηλικία 18 περίπου ετών και πέρασε κάποια χρόνια της ζωής του στη Σμύρνη. Από την μικρασιατική πόλη έφυγε ύστερα από κάποιο επεισόδιο για να φτάσει στην Αθήνα, όπου κατά τον «ατυχή πόλεμο» του 1897 επιχείρησε να καταταγεί στο στρατό, χωρίς όμως να γίνει δεκτός.
Από εκεί φεύγει για τη Μαγνησία, όπου θα περάσει περί τα 30 χρόνια της ζωής του, και θα αφήσει
Μετά το αιφνιδιαστικό «λουκέτο» που έβαλε τον περασμένο Φλεβάρη ο εκδότης της εφημερίδας Λέσβου «Αιολικά Νέα», αφήνοντας στο δρόμο 20 εργαζόμενους, ενώ συγχρόνως αρνείται να τους καταβάλει τις νόμιμες αποζημιώσεις, τώρα μετά από 13 μήνες προχώρησε στη ...δίωξη των απολυμένων πρώην εργαζομένων. Ο πρώην εκδότης της εφημερίδας Γιώργος Κονδυλούδης κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά κατά των εργαζομένων, επειδή εκδόθηκε και κυκλοφόρησε στη Λέσβο ενημερωτικό έντυπο σε υπεράσπιση του αιτήματος για επαναλειτουργία της εφημερίδας και επάνοδο στις θέσεις εργασίας τους.
Παράλληλα, δίωξη έχει ασκηθεί σε όλα τα μέλη του τέως ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης Λέσβου (ΣΕΜΜΕΛ), επειδή κατά τη θητεία τους εξέδωσαν ανακοίνωση συμπαράστασης στους απολυμένους συναδέλφους τους, όταν ο εργοδότης έπαυσε τη λειτουργία της εφημερίδας.
Την παραπάνω είδηση την συναντάμε σε ημερήσια εφημερίδα και την παραθέτουμε ασχολίαστη.
Κόκκινο έχει χτυπήσει η ανεργία στην περιοχή μας. Στο 16,07% του εργατικού δυναμικού έφθασαν οι δηλωμένοι άνεργοι στο Βόρειο Αιγαίο, σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε ο ΟΑΕΔ για το Φεβρουάριο του 2011, που κι αυτά τα στοιχεία απέχουν πολύ απ’ την πραγματικότητα.
Όταν το ίδιο το κράτος έχει κηρύξει στάση πληρωμών –χαρακτηριστικό είναι αυτό που γίνεται με τους εργαζόμενους του Δήμου Μυτιλήνης. Οι δημοτικοί υπάλληλοι έχουν να πληρωθούν για μήνες γ’ αυτό προχωρούν σε μια σειρά κινητοποιήσεις, ανάμεσα σ’ αυτές και κατάληψη του Δημαρχείου Μυτιλήνης- μπορεί εύκολα να συμπεράνει κανείς το τι συμβαίνει με όσους εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, πολύ περισσότερο για όσους ασχολούνται με αγροτικές εργασίες.
Η μνημονική κυβέρνηση του ΓΑΠ, οδηγεί σε εξαθλίωση τον εργαζόμενο λαό, πόσο μάλλον τους ξωμάχους της γης που μέρα με την μέρα οδηγούνται σε απόγνωση.
Tο καινούργιο εμπνευσμένο σύνθημα που λέει: «Οι υπουργοί δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις, στο δρόμο, στο δρόμο, μπορείς να τους φτύσεις», είχε αποδέκτη τον βουλευτή του νησιού μας Νίκο Σηφουνάκη.
Κυριακή 6 Μαρτίου 2011
by
Στράτος Γιακαλής
· 0
σχόλια
Κάποτε ρώτησαν μια γιαγιά,χήρα (από εκείνες του χωριού,με τα μαύρα,μεγάλη σε ηλικία,με δυό δόντια για ντεκόρ και μόνο)
-Γιαγιούδαμ τί θελ΄ς;;Κουμάτ γιαούρτ μι του μέλ΄για μια ψουλή καβλουμέν';;
Και η γιαγιά χωρίς δεύτερη σκέψη,με πολύ λυπημένο και νοσταλγικό βλέμμα,κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι απάντησε :
-Εμ μουρέλι΄μ εν έχου δόντια γω να φάγου του γιαούρτ΄μι του μέλ'...
Το παραπάνω είναι ανέκδοτο που κυκλοφoρούσε ευρέως στο χωριό μας, πριν αρκετά χρόνια,αποδεικνύοντας απ τη μια την ετοιμολογία των γυναικών του χωριού μας και απ την άλλη την καλοπροαίρετη πάντα αθυροστομία τους...
Το βίντεο που παραθέτουμε είναι απόσπασμα από μια υπέροχη κινηματογραφική ταινία. «Τα χρόνια της θύελλας», που αναφέρεται στην εθνική αντίσταση και στον εμφύλιο πόλεμο.
Με την ευκαιρία να δημοσιεύσουμε ένα χαρακτηριστικό Μυτιληνιό τραγούδι της εποχής:
Του ΙΑΜ, ου ΙΛΑΣ τς η γι ΙΠΟΝ
μας ανοίξαν τα μάτια λοιπόν
τς ότ’ να κάνιτι ρε γκμπαρ,
δε μας βάζιτι σαμάρ,
σ΄τς ικλουγές θα μας βρίτι «απών»
Τς η βασ’λές, του κλουτσάρκου του μλαρ
έ ντου πήρι ακόμα χαμπάρ
τς έστλι τουν Παπαντριγιά
τσι του Σκόμπυ, τ΄κουπριγιά
να μας βάλιν τσινούργιου σαμάρ
Μα ξ΄πάσαν τα μλάρια
Πιτάξαν απ’ τς κατίνις τα σαμάρια
Βρε Γιώργη, βασλέ μας
Για ρίξι πρους την γην κουμμάτ’ του βλέμμας
Του ΙΑΜ, ου ΙΛΑΣ τς η γι ΙΠΟΝ
δείχνειν στράτις τσινούργιουν σκουπών.
Μ΄ ένα νου τσι μια γκαρδιά
ας φουνάξουμι πιδιά:
Ζήτουσαν του ΙΑΜ τς η γι ΙΠΟΝ.
Βασικά ασχολούμαι με αγροτικές εργασίες κάθε είδους όπως επίσης και με την επισκευή αγροτικών και γεωργικών μηχανημάτων.
Αδιάκοπη πάλη με την γη και τα μηχανήματα. Παρέα με τους ξωμάχους της υπαίθρου και αντιπάλους, καιρό, αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, άθλιες τιμές για τα αγροτικά προϊόντα και με ένα δυσβάσταχτο κόστος ζωής, χρωματίζω την ζωή μου με κρασάκι, καλή παρέα και ρεμπέτικα.
Σ’ αυτό τον διαδικτυακό τόπο θα μοιράζομαι μαζί σας κάποιες σκέψεις μου, θα προσπαθήσω στο μέτρο των δυνάμεων μου να προβάλω την κουλτούρα, τα έθιμα και την ιστορία του τόπου μου αλλά παράλληλα θα αναφέρω και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σ’ αυτό το ακριτικό νησί οι ξωμάχοι της γης όπως εγώ.
Αναγνώστες
ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ
Ο μαρξισμός μου έχει βαθιές ρίζες και έχει εξαγνισθεί. Πιστεύω στην ένοπλη πάλη σαν μοναδική λύση για τους λαούς που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους και είμαι συνεπής με τις πεποιθήσεις μου. Πολλοί θα με πουν τυχοδιώκτη και είμαι, μόνο που είμαι άλλου είδους τυχοδιώκτης, ένας από εκείνους που προβάλλουν τα στήθη τους για να αποδείξουν τις αλήθειες τους.
ΠΡΟΤΑΣΗ
Ενα βιβλίο που αναφέρετε στην δράση του Δημοκρατικού Στρατού Λέσβου. Ο συγγραφέας του, Γιώργος Σκούφος, μαζί με τον Κώστα Αχλιόπιτα ήταν οι τελευταίοι αντάρτες που κατέβηκαν απ΄ το βουνό στις 9 Νοεμβρίου 1955…
Μπαίνοντας στην κωμόπολη, βρίσκεται το παλιό κοινοτικό ελαιοτριβείο, που χτίστηκε το 1910 με πρωτοβουλία της εκκλησίας του Ταξιάρχη. Για αρκετά χρόνια λειτούργησε ως Μουσείο-Πολύκεντρο και τώρα έχει μετασκευάστεί σε "Μουσείο Ελιάς" από το Πολιτιστικό Ίδρυμα της Τράπεζας Πειραιώς.
Στον οικισμό λειτουργεί Ζωοκομείο Αγρίων Πτηνών και ζώων. Στο κέντρο της κωμόπολης, δεσπόζει το θαυμάσιο κτίριο των Διδακτηρίων της κωμόπολης, που χτίστηκαν το 1923 και αποτελούν ''μικρογραφία'' των προπυλαίων του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Στην περιοχή της Κωμόπολης, υπάρχουν 64 εξωκλήσια. Ξεχωρίζει η μεγαλόπρεπη εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών (1856) με το ξυλόγλυπτο τέμπλο της, η οποία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη βασιλική της Λέσβου, μετά την Παναγία της Αγιάσου.
Λίγο μετά την Αγία Παρασκευή, βρίσκεται ο αρχαίος ναός της Κλωπεδής. Εκεί υπάρχουν τα μοναδικά στην Ελλάδα ερείπια κτιρίων αιολικού ρυθμού (6ος αιώνας π.Χ.) και ανάμεσά τους τα υπολείμματα αρχαϊκού ναού στον οποίο ανήκουν τα αιολικά κιονόκρανα που εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Μυτιλήνης.
Στην περιοχή της Αχλαδερής βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας Πύρρας μιας από τις πέντε πόλεις - κράτη της Λέσβου κατά την αρχαιότητα. Μερικά χιλιόμετρα πριν την Αγία Παρασκευή βρίσκεται ο αρχαίος ναός των Μέσσων (του 3ου αιώνα π. Χ.), ο οποίος ήταν το Κέντρο λατρείας και συνεύρεσης όλων των Λεσβιακών Πόλεων (Κοινό). Εκεί γίνονταν κάθε χρόνο κοινές εορτές. Στο χώρο έχουν γίνει τελευταία εργασίες ανάδειξης και αναστήλωσης, λειτουργεί μικρό εκθετήριο και είναι επισκέψιμος καθημερινά. Λόγω των αξιόλογων ιστορικών μνημείων, ολόκληρη η Αγία Παρασκευή, έχει κηρυχθεί προστατευόμενη περιοχή αρχαιολογικού ενδιαφέροντος.
Ακέραιο σώζεται μεταξύ Αγίας Παρασκευής και Στύψης το Γεφύρι της Κρεμαστής στον χείμαρρο "Τσικνιά". Το πέτρινο γεφύρι ύψους 8,5 μέτρων χτίστηκε τον μεσαίωνα από τους Γατελούζους. Για την κατασκευή του θρυλείται ιστορία παρόμοια με αυτή του γεφυριού της Άρτας (εντοιχισμός της γυναίκας του πρωτομάστορα).
Στην Αγία Παρασκευή επιβιώνει επίσης με αδιάλειπτη συνέχεια τους τελευταίους αιώνες ένα σημαντικότατο λαΐκό δρώμενο ''Το πανηγύρι του Ταύρου'', ευλαβική προσφορά μνήμης στον Άγιο Χαράλαμπο, τον προστάτη των Ζευγάδων. Το πανηγύρι του Ταύρου είναι κινητή γιορτή και γίνεται μέσα σε 50 ημέρες μετά το Πάσχα και κρατάει τρεις ημέρες, συνοδεύεται δε με ιππικούς αγώνες και ολονύχτια γλέντια.
Η πλούσια φύση του λεσβιακού τοπίου απαντάται σε όλο της το μεγαλείο στην περιοχή του Δήμου της Αγίας Παρασκευής. Μια μεγάλη ποικιλία υγροβιοτόπων με σημαντικά είδη πτηνών, ήρεμα αγροτικά τοπία, αλυκές, πηγές και ποτάμια μαγεύει κάθε επισκέπτη. Οι αλυκές στα νότια της Αγίας Παρασκευής αποτελούν μια σημαντική πλουτοπαραγωγική πηγή για την περιοχή. Αποτελούν μαζί με το περιφερειακό τους κανάλι, καθώς και την περιοχή του υγροβιοτόπου των "Μέσων" και τις εκβολές του ποταμού «Βούβαρη» έναν από τους πιο σημαντικούς υγροβιότοπους της χώρας, που φιλοξενούν μια καταπληκτική και πολυάριθμη ποικιλία πτηνών πολλά από τα οποία είναι σπάνια.
Η Αγία Παρασκευή βρίσκεται στο κέντρο περίπου της Λέσβου, έχοντας το πλεονέκτημα ενός ικανοποιητικού οδικού δικτύου. Αυτό απαρτίζεται κατά κύριο λόγο από τρεις δρόμους. Ο ένας από αυτούς, ο κύριος, είναι παρακλάδι της Εθνικής Οδού Μυτιλήνης-Σιγρίου. Ο δεύτερος είναι παρακλάδι του δρόμου Καλλονής-Πέτρας, και ο τρίτος του δρόμου Μυτιλήνης-Μανταμάδου. Απέχει τέσσερα χιλιόμετρα από την πλησιέστερη ακτή, τον Κόλπο Καλλονής.
Το χωριό είναι χτισμένο σε λεκανοπέδιο, που περιβάλλεται από χαμηλά βουνά φυτεμένα με ελιές, και μικρούς γυμνούς λόφους. Το σύνολο σχεδόν του οικισμού αποτελείται από αγροτικά και αστικά σπίτια χτισμένα με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της Λέσβου. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει το κτήριο των Εκπαιδευτηρίων, το Δημαρχείο και η Εκκλησία. Στην είσοδο του χωριού υπάρχουν παλιά βιομηχανικά κτήρια, κυρίως ελαιοτριβεία. Ένα από αυτά έχει αναπαλαιωθεί και στεγάζει πρότυπο βιομηχανικό μουσείο, το Μουσείο της Ελιάς.
ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΜΑΣ
Το πανηγύρι του Ταύρου
Το πανηγύρι του Ταύρου είναι το σημαντικότερο λαϊκό δρώμενο της κοινότητας Αγίας Παρασκευής Λέσβου και συνδυάζει ποικιλία εκδηλώσεων που διαπλέκονται γύρω από το τελετουργικό της ταυροθυσίας. Το πανάρχαιο αυτό έθιμο αναβίωσε στις αρχές του περασμένου αιώνα και καθιερώθηκε σαν ευλαβική προσφορά μνήμης στον Άγιο Χαράλαμπο, τον προστάτη του Ισναφιού (συντεχνία) των Ζευγάδων.
Το Ισνάφι, που ιδρύθηκε το 1774 γι αν προασπίσει τα συμφέροντα των αγροτών της κοινότητας που περισσότεροι ήταν ζευγάδες, υπήρξε το πρώτο σωματείο στην Αγία Παρασκευή. Όπως αναφέρει η λαϊκή παράδοση, το πανηγύρι τιμά τον Άγιο που στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας έσωσε έναν Αγιοπαρασκευώτη ζευγά, τον Μαλομύτη, που είχε χάσει το ταυρί του στη περιοχή του ξωκλησιού του Αγίου, από τα χέρια του τούρκου λήσταρχου της περιοχής.
Το πανηγύρι καθιερώθηκε να γίνεται χωρίς διακοπή από το Ισνάφι και τα έσοδα του να διατίθενται για το κοινό όφελος των κατοίκων.
Μαζί με τη προσφορά θυσίας του ταύρου (κουρμπάνι) και την λειτουργία στο ξωκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους διεξάγονται ιππικοί αγώνες, και μοιράζεται το κεσκέτσι, το κρέας του ταύρου που βράζει με κρεμμύδια και στάρι σε μεγάλα καζάνι κατά τη διάρκεια της νύχτας, έξω απ’ το ξωκλήσι.
Στις πολυήμερες εκδηλώσεις που γίνονται από Παρασκευή έως και Δευτέρα, στα μέσα Ιουνίου συνήθως, σημαντική θέση κατέχουν οι χοροί και τα τραγούδια καθώς και οι λαϊκές κομπανίες που παίζουν Λεσβιακούς Αγιοπαρασκευώτικους και Μικρασιατικούς σκοπούς.
Το πανηγύρι του Ταύρου που συμπίπτει χρονικά με το μέστωμα της Άνοιξης και την προετοιμασία των αγροτικών εργασιών του θερισμού είναι από τα πιο ενδιαφέροντα τεκμήρια επιβίωσης παγανιστικών λατρευτικών εθίμων και του συνδυασμού τους με τις χριστιανικές λαϊκές παραδόσεις.
Το πανηγύρι του Ταύρου είναι στενά συνυφασμένο με την ζωή και την ιστορία των κατοίκων της Αγίας Παρασκευής.
Αποτελεί το σημαντικότερο κοινωνικό γεγονός του χωριού και είναι αφορμή συνάντησης και επιστροφής στην πατρίδα των απανταχού Αγιοπαρασκευωτών.
Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιατους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ; ...
...Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή, για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του, και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής! Μ' αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του. Και πολλές φορές το καταφέρνουν αυτό και μας πείθουν μάλιστα ότι έτσι είναι όπως τα λένε»...
-Από τον ιστορικό λόγο του Αρη Βελουχιώτη στην Λαμία