Το πλιάτσικο

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010 ·

Χοντραίνει η βρώμα και η δυσωδία, αλλά και η τρομοκρατία της κρίσης κερδών του αδηφάγου κεφαλαίου. Χοντραίνουν οι εκβιασμοί και τα ψέματα κι είμαστε, σύντροφοι, ακόμα στην αρχή.
Τώρα αρχίζουν και ξεμυτίζουν οι νέοι μαυραγορίτες, τόσο παλιοί όσο κι η αγορά της εκμεταλλευτικής του ανθρώπου από άνθρωπο ιδεολογίας.

Στις συνοικίες της Αθήνας - υποθέτω ότι ήδη συμβαίνει και σ' άλλες πόλεις - γέμισαν τα παρμπρίζ των αυτοκινήτων και οι πυλωτές των πολυκατοικιών από φυλλάδια με το εξής «προκατοχικό - κατοχικό» περιεχόμενο: «Αγοράζω τοις μετρητοίς, εδώ και τώρα, κοσμήματα, τιμαλφή, χρυσά δόντια κλπ... τηλ. τάδε».

Σου λέει, στύβονται. Πεινάνε. Φοβούνται. Αρρωσταίνουν ή θα αρρωστήσουν ευκολότερα από πριν. Πού θα πάνε; Στις τράπεζες; Στα ΕΣΠΑ; Στους φτωχούς επίσης συγγενείς; Θα αρχίσουν να ξεπουλάνε τα χρυσαφικά, τις βέρες τους, το ματόχαντρο της μικρής από τα βαφτίσια, τα δόντια του παππού. Σε μένα θα 'ρθουν. Το μαυραγορίτη της γειτονιάς τους. Που κρυβόταν σα
 δηλητηριώδες μανιτάρι του μικροαστικού καθωσπρεπισμού στη διπλανή πόρτα.


Ωρα για πλιάτσικο. Κι ό,τι προλάβει ο μαυραγορίτης από χρυσαφικό. Γιατί σε λίγο θα πρέπει να διαφεντεύει με δυο τραμπούκους κι έναν κουστουμάτο για μόστρα, τις ουρές των συσσιτίων, τα κουπόνια εργασίας - τροφίμων, ίσως και τα κόλλυβα στα νεκροταφεία.
Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά κι από πίσω ουρά οι μαυραγορίτες, τα τσιράκια. Αντιπρόσωποι του καθρέφτη τους. Καπάτσοι και τόσο χυδαίοι, κυνικοί και φαινομενικά άφοβοι, βγαίνουν παγανιά σαν εργολάβοι του πολιτικού χάροντα και στο τέλος της συναλλαγής με τους ομήρους της ανάγκης, παίζουν και τον ήρωα που «σώζει» το συνάνθρωπο την ώρα της ανάγκης.

Αυτό το πλιάτσικο, απ' αυτά τα καθάρματα, στην ουσία αντιμετωπίζεται μόνο με λαϊκό δικαστήριο κι εκτέλεση επί τόπου. Και το γράφω με επίγνωση, ούσα ορκισμένος εχθρός της θανατικής ποινής. Απλά, σύντροφοι, σε καιρό ειρήνης. Και τώρα έχουμε πόλεμο. Βρώμικο, ταξικό και ανελέητο. Μαζί με μια προπαγάνδα κι ένα ξεθεμέλιωμα κάθε αξιακού συλλογικού κοινωνικού συστήματος που χτίστηκε με αίμα εργαζομένων και θυσίες εργατών. Αυτή η πλιατσικολογία στην κρίση, η αποκτηνωμένη ψυχαναγκαστική εκμετάλλευση της φτώχειας για κέρδος ζεστό και άμεσο όσο το αίμα, δεν είναι ζήτημα ηθικής. Δεν είναι ζήτημα παραπολιτικής. Δεν είναι ούτε σύμπτωμα, ούτε φαινόμενο. Είναι αποτέλεσμα της συγκεκριμένης κυρίαρχης πολιτικής του καπιταλισμού στο επίπεδο που κατάφερε να φτιάξει μια μάζα ανθρώπων - μαϊμού που βλέπει τη μούρη της στον καθρέφτη και νομίζει ότι είναι αφεντικό.


Απλά, τα μέσα της μαζικής χειραγώγησης έχουν γίνει πολλαπλασιαστής ισχύος αυτής της ξεφτιλισμένης ανθρωπόμαζας. Το πιο εμετικό «θέμα» δελτίου ειδήσεων εδώ και χρόνια, στην εποχή του πλιάτσικου, το είδα προχτές. Ο απαχθείς εφοπλιστής, είπαν κι έδειχαν «δεν αισθάνεται καμιά διάθεση εκδίκησης και τιμωρίας του απαγωγέα του. Τον συγχώρεσε». Απλά κι ο απαγωγέας δήλωσε «αν ήξερα την καλοσύνη σας και το τι άνθρωπος είστε κύριε εφοπλιστά μου, δεν θα σας είχα απαγάγει ποτέ». Ελεος. Αιδώς Αργείοι... Μπλιαχ και ξερατό.
Την ίδια ώρα, οι ναυτεργάτες έκαναν πορεία. Απεργοί που δεν υποχώρησαν σ' εκβιασμούς και δεν τρομοκρατήθηκαν.
Το πλιάτσικο του νου, το πλιάτσικο του διπλανού, το πλιάτσικο του κράτους τους που πνέει τα λοίσθια τρίζει. Σαν τα δόντια του παππού, τα χρυσά, στις τσέπες τους.
Για σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, ώσπου κοράκια και τσιράκια να βρουν τη θέση τους στους υπονόμους.

Λιάνα Κανέλλη - "Ριζοσπάστης"

Η ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου


ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ

Η Αγία Παρασκευή βρίσκεται στο κέντρο περίπου της Λέσβου, έχοντας το πλεονέκτημα ενός ικανοποιητικού οδικού δικτύου. Αυτό απαρτίζεται κατά κύριο λόγο από τρεις δρόμους. Ο ένας από αυτούς, ο κύριος, είναι παρακλάδι της Εθνικής Οδού Μυτιλήνης-Σιγρίου. Ο δεύτερος είναι παρακλάδι του δρόμου Καλλονής-Πέτρας, και ο τρίτος του δρόμου Μυτιλήνης-Μανταμάδου. Απέχει τέσσερα χιλιόμετρα από την πλησιέστερη ακτή, τον Κόλπο Καλλονής.

Το χωριό είναι χτισμένο σε λεκανοπέδιο, που περιβάλλεται από χαμηλά βουνά φυτεμένα με ελιές, και μικρούς γυμνούς λόφους. Το σύνολο σχεδόν του οικισμού αποτελείται από αγροτικά και αστικά σπίτια χτισμένα με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της Λέσβου. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει το κτήριο των Εκπαιδευτηρίων, το Δημαρχείο και η Εκκλησία. Στην είσοδο του χωριού υπάρχουν παλιά βιομηχανικά κτήρια, κυρίως ελαιοτριβεία. Ένα από αυτά έχει αναπαλαιωθεί και στεγάζει πρότυπο βιομηχανικό μουσείο, το Μουσείο της Ελιάς.

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΜΑΣ

Το πανηγύρι του Ταύρου

Το πανηγύρι του Ταύρου είναι το σημαντικότερο λαϊκό δρώμενο της κοινότητας Αγίας Παρασκευής Λέσβου και συνδυάζει ποικιλία εκδηλώσεων που διαπλέκονται γύρω από το τελετουργικό της ταυροθυσίας. Το πανάρχαιο αυτό έθιμο αναβίωσε στις αρχές του περασμένου αιώνα και καθιερώθηκε σαν ευλαβική προσφορά μνήμης στον Άγιο Χαράλαμπο, τον προστάτη του Ισναφιού (συντεχνία) των Ζευγάδων.

Το Ισνάφι, που ιδρύθηκε το 1774 γι αν προασπίσει τα συμφέροντα των αγροτών της κοινότητας που περισσότεροι ήταν ζευγάδες, υπήρξε το πρώτο σωματείο στην Αγία Παρασκευή. Όπως αναφέρει η λαϊκή παράδοση, το πανηγύρι τιμά τον Άγιο που στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας έσωσε έναν Αγιοπαρασκευώτη ζευγά, τον Μαλομύτη, που είχε χάσει το ταυρί του στη περιοχή του ξωκλησιού του Αγίου, από τα χέρια του τούρκου λήσταρχου της περιοχής.
Το πανηγύρι καθιερώθηκε να γίνεται χωρίς διακοπή από το Ισνάφι και τα έσοδα του να διατίθενται για το κοινό όφελος των κατοίκων.

Μαζί με τη προσφορά θυσίας του ταύρου (κουρμπάνι) και την λειτουργία στο ξωκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους διεξάγονται ιππικοί αγώνες, και μοιράζεται το κεσκέτσι, το κρέας του ταύρου που βράζει με κρεμμύδια και στάρι σε μεγάλα καζάνι κατά τη διάρκεια της νύχτας, έξω απ’ το ξωκλήσι.

Στις πολυήμερες εκδηλώσεις που γίνονται από Παρασκευή έως και Δευτέρα, στα μέσα Ιουνίου συνήθως, σημαντική θέση κατέχουν οι χοροί και τα τραγούδια καθώς και οι λαϊκές κομπανίες που παίζουν Λεσβιακούς Αγιοπαρασκευώτικους και Μικρασιατικούς σκοπούς.

Το πανηγύρι του Ταύρου που συμπίπτει χρονικά με το μέστωμα της Άνοιξης και την προετοιμασία των αγροτικών εργασιών του θερισμού είναι από τα πιο ενδιαφέροντα τεκμήρια επιβίωσης παγανιστικών λατρευτικών εθίμων και του συνδυασμού τους με τις χριστιανικές λαϊκές παραδόσεις.
Το πανηγύρι του Ταύρου είναι στενά συνυφασμένο με την ζωή και την ιστορία των κατοίκων της Αγίας Παρασκευής.
Αποτελεί το σημαντικότερο κοινωνικό γεγονός του χωριού και είναι αφορμή συνάντησης και επιστροφής στην πατρίδα των απανταχού Αγιοπαρασκευωτών.

Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΟ F/B

ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ


Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς;
Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.

Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιατους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ; ...

...Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή, για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του, και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής! Μ' αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του. Και πολλές φορές το καταφέρνουν αυτό και μας πείθουν μάλιστα ότι έτσι είναι όπως τα λένε»...

-Από τον ιστορικό λόγο του Αρη Βελουχιώτη στην Λαμία

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Α.Ο ΔΙΑΓΟΡΑΣ

Α.Ο ΔΙΑΓΟΡΑΣ

ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ ΜΟΥ